انسان ها همیشه فکر می کنند برنده اند اما کسانی بازی را بردند که از قبل طعم تلخ باخت را تجسم کرده باشند.
)یوسف تمثیلیان(
در این روزها همه دنبال زندگیند اما زندگی را هیچ کس نتوانست پیدا کند. زندگی یعنی کودکانه خیابانی که دست دیگران را شفا می بیند. زندگی یعنی انسان های که دنبال آینده اند اما آن را زودتر یافتند. ...
آری حسین علیه السلام آینده را با حال یافت. خدا را خالق یافت...
صداقت دنیا کمیاب است گاهی دور دانی و گاهی غرامت. کلام خود را بگو تاج دار من که چشم نواز گشته ای تن پوش ما کهنه گشته گویی گفته ملین حافظ یادوار گشته ای:
ای حافظ خسته برون آر این خرقه پشمین که نیافت کس کامیابی و بیشین!
هر لحظه او و هر دم شور کرامت، تهییج بلاغت، تلمس بضاعت کنم و نای همدم و تاج دار صداقت می گسترانم که شاید وظیفه بندگی صرف و نه حرف شود!
اینروزا ساکنین این کاخ چوبین ولو به یابنده لقمه نانی مدعی حرف شوند صرف را به دیوار آویخته و به تمثال افتخار مراقبت شود.تو گویی چه شود که گله ات بسیارست تواضع و امیدت خسران؟! به ظن توی آدمی مصدق آیی اما نشان از شکوه بسیارست شکوه از دل جوانی که به ماند شیشه تردین بشکست، شکوه از پدران که حرمت برفت و محروم چاره شد، شکوه از زن هایی که به لطف نانی خود رابه عرصه رهانیده، گله از من که شاهده خرده گردی کودک بوده و ترفی نبستم. گله از ندامت، از بلاغت، از حماقت کبکانه. چه گویم؟ به چه گویم؟ چرا گویم؟ که من نیز تمثال علی به دیوار دارم و التفات ننهم. آخر چه شود جز ندامت، جز خسارت، جز فضاحت؟! نکته آن است که اهم دانند و لطف بنده را نفع پندارند. تو دانی و من دانم که این نیز بگذرد پس تمام این شور منکرانه به کجاست؟ به خداست یا بنده او و یا مقصد معذب او؟!
جانان من بنشست و قدری تدبیر کرد
چاره نیافت و بنده گوساله چاره بکرد
جانان من موسی را برفت و پیرو عیسی گشت
به لحظه ای غفلت پسر روح خدا بگشت
کبریا گاهی خصم چاره دید و گاهی لطافت
بنده مادام دشمنی چاره بکرد
محمد آمد بهر زندگی
آمد که گوید حسبکم من قبل یحسب
لیک خصم بالله بدید و کفران ستیز بکرد
و اما آن پادشاه خوبان! آن شاهنشاه این ملک و روزگار که هرچه نای از وصلم ببردست و عذر تقصیر بخواهم!
الا ای شاهنشاه و ولی همدم بتول نازدار نبی
پندار وصی و خصم دیده روزگار علی
لرزه بر اندام اندازی چو گویم یا علی
توان یابم به تمثال علی رخصت خواهم از محضر علی...
شنیدم رشادت و شهامتت فاخر گشت بر عمقم که محب گشته ام میدانی که خرده ام در رهت ولی یک گویم که نشان از حالم بود:
غلام بیتت گشته ام فاخر نشانت گشته ام
چو گویم یا علی ز رب رخصت خواهم و خدای گشته ام
گله دارم ز دنیا که گناه، اشتباه، خبط و خطا بیدادگر شدند. چه گویم از وجود نادمان عالم، خسرانان این کاخ خاکی؟! گویم غریبی حتم باشد که دلیلی مشهود گردد. یک ببخشد و منت نهاد و دیگری خست و مال اندوز نگاشت.یک نخورد و حسرت پنداشت و دیگری طمع مرگ چشد که هیچ دیگر آرزویی نداشت!
در این اثناء عالمی مدعی پروردگار شود که گوید خدای در زمره شما بکجاست! عیسی پشت در اذن دخول به زندگی خواهد واحسرتا که کس نیافت مستقبل ایشان. سینه محمد انباشت گر جلال گشت و بنده به حکم حیوان ظالم بگشت.نور باده پیغمبری و صاحبی منور بشد و سلمان به حکم طفیلی توهین چاره بدید!
کشیشه به ظاهر مسعود جرات بیافت و قرآن ما وثوق بگشت.جالب آنست که بنده ، بنده نواز هست و خدای من جلوه ها بنماد.شاکی نشو از نا بهنجاری که خست و خفت ابزار ابلیس بگشت اما یک دارم اندر خورجین عالم و آدم که بگفت:
ظالمان سعی بر ظلم کنید خاصمان کفش بر کودک جفت کنید
حکم بر دست کند که آید ناجی من سر بر پا اندازد و گوید این است حکم من
دخترک عاشق بگشت و چاره بدید سعی بر تکیه بکرد و انکار بدید!
ز خدا خواست همدمی ، تاج سری! او آدمش مسهوم بکرد.
دخترک سر بر مهر نهاد و صاحب بدید!
آری عاشقم! درمانده و مفتخر که جای قدوم دادار بدید...
گویم باشیم که حق باشد چون گویم صداقت گفتار آرزوست!
زندگی را به توی وجود من هدیه می کنم چرا که تو را نامم آغاز بی پایان تو را نامم صدق کلام...
مهدی ما آمد خوشا کودکانه خیابانی دیگر سرپناهی آمد
خوشا مظلومانه عالم که ظلم ستیز آمد
خوشا یاران ایشان که انتظار به سر آمد
زهرای بتول تبریک که یوسفت آمد
یا رب عمر ستانم ازت که رسم عبدی یافته ام پاکزاد و عفیفم پس به لطفت به حکمت ۲۳ ورق از یاداشت های شبانه به پارگی سپردم تو دانی و من ندانم عمر این دفتر به کجاست لیکن یک چیز رویای من است آری خاستگاه عمق من است!
به گردت بگردمو عشق بازی کنم
طواف خانه ات کنم و جان نثاری کنم
سرمست ام و هستم عاشق شدم و خسته ام
گلباران کنید دنیا گل ریحان آمد به دنیا
گل ما تاج به سر دارد
گویی نازگل پریان در سر دارد
آری پری ما لطیف است چون بوی دیگر دارد
عزیز ما وسیم اسست چون رخ دلبر دارد
علت عاشق ز علت ها جداست
عشق اسطرلاب اسرار خداست
عاشقی گر زین سر و گر زان سر است
عاقبت ما را بدان سر رهبرست