سلام بر حسین (ع)

سلام بر حسین ، سلام بر عزیز طاها، سلام بر فرزند علی ، سلام بر تاجدار نبی، سلام بر اخوت حسنین، سلام بر کلام خدا، و سلامی به پهنای غنا به نام نامی رب الحسین زمان خواهد گفت چه گذشت و چه نوشت؟! زمانی تلقی نفس داشتیم و زمانی راه صادق، زمانی حلقه را معدوم گذاشته و زمانی نامها را خاطره، زمانی دیانت را خفت و زمانی تجدد را ضمانت، زصورت وی نتوان گفت چه بود و چه گذشت هرچه بود حق بود باطل جلوه گر. آری در این وانفسا عزیز پیغمبر را به خاک نشانده که زمامت دیاری مرسوم عام گردد و اشوگری دجاله زمان را به قیمت سوختن بقی و سقی به جان نفرین شده خویش خریدار گردد. آن عزیز عالم به خون فشانده شد که هوای نفوس منفوران عالم به احقاق خویش رسد و اغیار را به تلمس اهداف شوم خویش کشانند. آن نام ثقیل به ظاهر کوته فکرانه خویش سبک جلوه بداد و نام خویش را به لعینی مورخ گردانید. اما آن بزرگ عالم، آن نمای خاتم، آن وارث اوصیاء، آن پیر مغان به رویدادی عزیز یاد شد و روی سیاه کفرانه دجال را به تصویر کشاند. ای پادشاه خوبان ! ای شاهنشاه ملک و روزگار! چه گویم که تکلم خویش را حق ندانسته و اتمام مزد بزرگی توی وجود من ندانم. اما روان کلام را وظیفه، نوای حق را توشه و سلام نبوت را مستقبل پندارم که به خدایم مقسومم که راهی جز آن نتوانم.پس بشنو ، آری بشنو مباهات کن که من درویش حق تو، تاجدار نمای رفق تو ، صدای بادچه را به گوش رسانم که حسین زمان را یاری کنید که یزیدیان مست و مجنون به گرد خرده گردی آمده اند. آن نطفه منحوس، آن طفل سفیر پا به عرصه گذاشته و ظن فروپاشی می پرورانند...